Langzaam maar zeker wordt mijn rol als reislijder realistischer. Na een rustige start in Hanoi vertrekken we morgen naar Ha Long Bay, om er van de zonsondergang te genieten en de nacht door te brengen op 2 boten.
Al 2 gasten in ons hotel hebben 2e-graads brandwonden opgelopen door de flakkerende zon, waaronder Geert uit mijn groep. Het is inmiddels dan ook 38 tot 40 graden.
Ik ben nog nauwelijks van het hotelterrein weg geweest. Eerlijk gezegd ben ik een beetje moed aan het verzamelen en ik spaar mijn krachten. Ha Long Bay en Sa Pa zijn zware trajecten. Niet alleen moet ik waken over het welzijn en de gezondheid van mijn paxen (reizigers), maar ook over mijn eigen welbevinden. Met een wazig hoofd en een kreupel lijf is het slecht organiseren en boekhouden.
Tot nu toe heb ik al 2 geblesseerden. Geert – die eerder een week met een jeep en eigen chauffeur in het noordwesten rondtrok – heeft open (brand)wonden op zijn voeten (van de zon!) en een wat oudere vrouw kan 1 van haar armen niet gebruiken vanwege onbestemde pijn. Voor haar heb ik vandaag een arts laten komen die haar arm en schouder heeft gemasseerd; een ingreep van 5 dollar per uur. Vanavond komt hij weer langs, in de hoop dat zij morgen zonder al te veel pijn en problemen mee kan.
Achter mij staat een Indiër enorme herrie te maken omdat hij door een taxi is uitgebuit. Hij staat te schelden dat Vietnam ‘nooit een groot land zal worden, als zij buitenlanders zo behandelen!’ Alsof taxichauffeurs in India zo braaf zijn …
Hanoi, xx juli ’98
Wij reizen overdag met de bus naar Sa Pa. Met diverse fotostops onderweg duurt de reis ongeveer 11 uur. ’s Morgens rond 06.00 uur weg en met het avondeten aankomen. Dat wordt een hele zit. Dat realiseerde iemand uit mijn reisgezelschap zich ook. Deze vrouw vroeg of zij zo’n beetje voorin mocht zitten, omdat zij nog niet zo lang geleden aan haar hernia is geholpen. Van gesprekken met ervaren reisbegeleiders heb ik begrepen dat de paxen allerhande excuses verzinnen om maar voorin te kunnen zitten. Volgens mij is een zitplaats tussen de 2 wielassen de beste plek in de bus, als het gaat om stabiliteit. Dus niet voorin, want de cabine ‘duikt’ telkens in potholes, met al het klapper van rug- en nekwervels van dien.
Van mijn collega Gil hoorde ik dat de was van de reislijders gratis wordt gedaan. Dat is mooi meegenomen met deze temperaturen; vandaag kreeg ik mijn overhemd zelfs gestreken terug.
Mijn ‘stage’ bij Gil bestond er uit dat ik met hem meeging om te zien hoe hij zijn paxen op het vliegveld ontving. Bagage door het raam van de bus op de achterbank in plaats van door de deuropening, botsend tegen alle stoelen. Daarna woonde ik de 1e gezamenlijke maaltijd van de groep bij, met een borrel die werd aangeboden door Hanoeman. Te beginnen met een glaasje Russische champagne en daarna bier en fris naar smaak. Na de maaltijd volgde de introductiespeech van Gil. Ik heb geen aantekeningen gemaakt, maar aandachtig geluisterd.
Toen het mijn beurt was, met mijn paxen, ontbraken er allereerst 2 mensen. Die haalde ik persoonlijk van hun kamer op. Zij waren alvast met kussens aan het oefenen, hoe de pijnlijke arm over een kussen te leggen. Voor de vrouw ‘met de arm’ heb ik later extra kussens geregeld.
Daarna ploften de kurken krachteloos uit mijn champagneflessen (2 stuks voor 16 personen), als een lusteloos orgasme. Gelukkig smaakte de champagne en konden de paxen wel lachen om deze ‘mislukte’ opening. Na het eten moest ik mijn speech houden. Natuurlijk merkte Gil op dat ik niet ‘mezelf’ was, maar mijn verhaal was volledig en anderen viel mijn gespannenheid niet op. Uiteindelijk maakte ik een half uur vol, in stemgeluid concurrerend met het luidruchtig verkeer op straat. Toeteren is inmiddels verboden in Hanoi, maar de chauffeurs lijken zich daar weinig van aan te trekken.
In de loop van de volgende dag kwamen verschillende paxen binnenlopen die er op het heetst van de dag op uit waren geweest. Met een kop als een biet, vermoeid en kortademig.
Ik heb nog niet veel gedaan. Een beetje geregeld, een beetje geordend, maar nog niet echt met de groep op stap geweest. Daar komt vanaf morgen verandering in. Zeker tijdens de boottrip op Ha Long Bay zitten wij op elkaars lip. Een goede gelegenheid om de namen van de paxen uit het hoofd te leren en hun wensen te inventariseren. Af en toe moet ik namelijk ook aanvullende excursies voor hen organiseren. Na de vuurdoop (Ha Long Bay en Sa Pa) wordt het vanaf Hué weer wat rustiger. Na Saigon wordt alles nieuw voor mij: de Mekong Delta, met alle bijbehorende plaatsen.