Vanavond staat een gezamenlijke maaltijd op het programma om onze reis af te sluiten. Dat is normaal gesproken een vast onderdeel van de Hanoeman rondreis, om het verre avontuur feestelijk af te sluiten. Maar dit reisgezelschap is alles behalve normaal.
‘De groep binnen de groep’ heeft zonder verder overleg besloten om niet samen met de anderen te eten. De anderen hebben zich genoegzaam bij deze afsplitsing van de groep neergelegd. Zij zijn niet van plan om er moeite voor te doen. Ik ook niet … Deze groep binnen de groep vind ik ook niet te pruimen. Wat mij betreft zit mijn taak er op. Tot vanmorgen heb ik zonder aanzien des persoons mijn uiterste best gedaan om het iedereen naar de zin te maken, omdat het nu eenmaal mijn werk is.
Saigon, IV aug. 1998
Van nu af aan heb ik min of meer vrije tijd. Wel moet ik nog controleren of het ticket van Geert eindelijk ècht in orde is. En ik moet vanavond de enquêteformulieren van Hanoeman nog uitdelen. 1 van de vragen van deze enquête is: ‘Wat vindt u van de reisbegeleiding?’ Ik ben benieuwd …
In Chau Doc beschikte ik nog over het gebruik van de gehuurde coaster om een excursie te organiseren. Die bestond uit een bezoek aan Sam mountain en de daarop gelegen Holy Lady (Ba Chua Xu) pagoda. Aansluitend kon ik een boot huren om een bezoek te brengen aan the floating village. Deze excursie hield in dat ik de 2 groepen moest samenvoegen. Met alle onderhuidse spanningen in mijn achterhoofd leek het mij het beste om deze excursie niet door te laten gaan.
De paxen waren mij er dankbaar voor, want iedereen was al zo’n beetje uitgeput en niemand zag het zitten om een verplicht programma af te werken. Ik informeerde naar de prijzen voor het huren van een boot – maximaal 50.000 dong voor 1 uur, op een 8-persoons boot. Dat heb ik klassikaal medegedeeld en daarmee was voor mij de kous af. Er deden zich die dag geen verdere incidenten voor. Behalve dan dat Martie haar verjaardag niet met de hele klas wilde vieren. Dus voor haar geen taart. Ik ben kort het stadje rondgelopen op zoek naar een verjaardagscadeau en vond een cd met Vietnamese muziek.
De volgende dag reden we naar Can Tho. Een korte rit naar een volslagen oninteressant stadje, – of je moet van massage en karaoke houden. De chauffeur ging zich in ieder geval vermaken, dat was wel duidelijk … hij vroeg nog poeslief of ik geen zin had om met hem op stap te gaan. ‘Nee, joh … ik ben getrouwd en over een paar dagen ben ik weer bij moeder de vrouw en die kan heel goed masseren!’ Dubbelzinnige blik werpend: ‘En voor niets!’ Daar moest hij hartelijk om lachen.
In de namiddag ging ik op zoek naar een computer om te e-mailen. Motortaxi (honda om) ingehuurd en op zijn aanwijzingen wat onduidelijke adressen afgegaan. Het 1e adres dat ons was opgegeven bleek een bevolkingsbureau te zijn. Een kliniek waar volgens geschilderde afbeeldingen spiraaltjes werden ingezet, pillen uitgedeeld en zaadstrengen werden doorgeknipt. Of er werd geaborteerd werd niet duidelijk gemaakt, want dat vergde waarschijnlijk te veel onsmakelijke fantasie bij het schilderen.
Daarna werden wij verwezen naar de EMS-counter van het postkantoor (buu dien). Geen computer te bekennen … Vervolgens kwamen wij bij een autosloperij uit … alsof die over een computer zou beschikken! Een paar winkels verderop was een filiaal van het postkantoor. ‘E-mail? Yep, dat kan hier.’ Naarbinnen geloodst en warempel, een heuse fonkelnieuwe pc. ‘Wij hebben het password niet’, verontschuldigde de knul achter het bureau zich. Er werd een meisje bijgehaald, zijn leidinggevende. Met een iel piepstemmetje tjilpte zij goed gearticuleerd Engels. Dit was geen public e-mail, moest ik weten, alleen voor klanten. Ik moest eerst een account openen, dan kon het. ‘Hoeveel mag dat dan wel kosten, kan ik 5.000 dong storten?’ ‘Nee, het minimumbedrag is 450.000 dong.’ Dat was een beetje een dure e-mail, vond ik, omgerekend 75 gulden. Zeker als je weet dat de dong door de huidige inflatie met sprongen in waarde achteruit holt. Zij bleef lachen, ik bleef lachen: ‘Khong co chi!’, geen probleem. Eenmaal terug bij het hotel lachten mijn chauffeur en zijn vrienden om het hardst. Hij kon meteen naar huis, want hij had zijn daggeld met deze zoektocht naar een computer weer verdiend: 10.000 dong.
’s Avonds ging ik met een hulpje van hotel Doan 30 de stad weer in om andere adressen te proberen. Zelfs de duurste hotels beschikten nog niet over een publieke computer of internetverbinding. Dat wij ondertussen niet met zijn xe honda ergens tegenop botsten mag een wonder heten. De ogen van deze knul – lelijke tanden, puisterig gezicht, goed Engels en vader van 2 kinderen – werden als magneten aangetrokken door alles wat schijnbare borsten had. Dat is hier over het algemeen niet veel … Omdat hij mij gratis van heg naar steg had gereden trakteerde ik hem op een maaltijd. Goed gegeten in restaurant 101. Gebakken mie, met stukjes biefstuk, plakjes lever en nier, inktvis en kogelronde champignons. Die nam rum hadden veel weg van geitenogen, maar smaakten onmiskenbaar naar paddenstoelen.
Na het eten wilde mijn chauffeur weer met mij de stad in. Naar de karaoke-meiden (bia om): ‘kissing and, uh, everything if you like …’ Natuurlijk, en dan mocht ik zijn ontrouw voor hem betalen. ‘Ik ben moe en moet morgen weer vroeg op.’, zei ik als excuus. Ik wilde tenslotte ook weer niet voor watje doorgaan. Zedenpreken houden, de mentaliteit van het land veranderen, dat proberen mijn paxen maar. Ik begin daar niet aan. Dus ‘xin loi’ en daarna liep ik naar het hotel terug. Niet vergetend hem nog veel plezier in de stad toe te wensen.
Ik ga vanavond maar eens een stukje door district 1 van Saigon dwalen, bij wijze van persoonlijk afscheid van dit heerlijke land. Maar eerst de groepsreis van Hanoeman afsluiten met een gemeenschappelijke maaltijd met de gemoedelijke en redelijke individuen van mijn groep. Mot, hai, ba, yo!