In Nederland lopen de gemoederen over de dood van Pim Fortuyn hoog op, maar in Vietnam gaat het dagelijkse leven zijn gewone gang. Niet alleen de Vietnamezen blijven onberoerd – zij weten doorgaans meer over Nederlands voetbal dan over onze politiek -, maar ook bij mijn paxen daalt dit nieuws niet diep in.
Met de vraag ‘Waar was jij op het moment van de aanslagen op 11 september?’ zijn wij inmiddels vertrouwd geraakt. Of zoals de Amerikanen het in het kort benoemen ‘Nine Eleven’. Nieuw vanaf vandaag is ‘Waar was jij op 6 mei?’, maar dat zal wel nooit een internationale uitdrukking worden. Nederlands roem begeeft zich niet vaak over onze landsgrenzen.
Mijn paxen en ik zien het nieuws in de lobby van ons hotel in Saigon. Een pax had in alle vroegte CNN al opstaan en beluisterde het nieuws op de kamer tijdens het inpakken van zijn koffers. De groep stond op het punt om uit te checken en naar Danang te vliegen, dus gelegenheid om het nieuws verder te volgen was er niet.
Niemand kan het geloven, keer op keer wordt gevraagd of het nieuws echt klopt. ‘Waar moet het in Nederland naartoe?’ en ‘Dat krijg je ervan als je alles maar tolereert.’ Het ongeloof pruttelt nog een beetje door, totdat het vliegtuig opstijgt. Daarna verstomt het ongeloof en gaat men over tot de orde van de vakantie. Met alleen nog aandacht voor de verbazing over wat zij in Vietnam krijgen voorgeschoteld.
In Nederland gaat het er minder rustig aan toe, lees ik op internet. Stromen mensen die op verschillende locaties bloemen leggen, bedreigingen aan het adres van Melkert, Pim Fortuyn postuum verkiesbaar. Het is verontrustend nieuws in een land waar alles goed is geregeld en doorgaans niets gebeurt. Het is tevens koren op de molens van voor- en tegenstanders van de populistische partij. De politiek is kortstondig van iedereen geworden.
Op zondag 19 mei kiezen de Vietnamezen hun volksvertegenwoordiging. Een ‘parlement’ dat meepraat over de richting die de Partij en het land de komende 5 jaar zullen uitgaan. Een controlerend orgaan dat meer en meer zijn stem laat horen en soms pittige kritiek levert.
Daarbij is stemmen in Vietnam geen recht, maar een plicht. Wie door ziekte is verhinderd het stemlokaal te bezoeken, krijgt bezoek aan huis om alsnog te kunnen stemmen. Lekker overzichtelijk en in zeker opzicht heel leefbaar.