Vietnam lijkt een last geworden die ik dagelijks fysiek met me meedraag. De hitte op dit moment is ondraaglijk en mijn eens zo platte buik is verworden tot een uitpuilende IT-pens.
Een liefhebber van sport, als opzettelijke lichamelijke beweging, ben ik nooit geweest. Maar door de hitte en de aard van mijn beroep ben ik wel heel lui en onbeweeglijk geworden. Het resultaat blijft dan ook niet uit. Vet rond mijn taille en slappe buikspieren die mijn ingewanden niet fatsoenlijk op hun plaats houden, maar over de broekrand laten hangen. Hoe komt dit ooit nog goed?
Op momenten van een extra uitpuilende buik houd ik mij voor dat ik last heb van parasieten. Vlak na het eten bollen mijn maag en buik op, zodat ik het karakteristieke zijaanzicht van een man op leeftijd heb. Dat kan toch nauwelijks het gevolg zijn van het handjevol eten dat ik net naar binnen heb gewerkt, houd ik mij voor. Of van die ene fles BGI (0,65 liter)? Er moet meer aan de hand zijn … maar wat?
Al dat vlees wat ik hier eet? Die overdadige vleesconsumptie, omdat vegetarisch eten hier wel mogelijk is, maar ten lange leste gaat vervelen. Net als inktvis en slakken. Varkenshart is wel mager, maar ziet er nou niet echt aantrekkelijk uit. Zoetwatervis ontleent hier zijn krachtvoer aan de toiletten op palen boven de visvijvers, ook dat vind ik geen aantrekkelijk alternatief …
Voor het inleveren van een potje poep voor onderzoek ben ik te preuts. Om te beginnen zou ik niet weten waar ik een specimen moest verzamelen. Op kantoor? Daar valt niets onbesmet uit de pot te harken, omdat je daar je behoefte gezeten boven een miniatuur zwembad moet doen. Hoe zou ik bovendien het testmateriaal aan het zicht van mijn collega’s moeten onttrekken? In een bruine papieren zak? Thuis misschien … maar dan zou ik het belastend bewijsmateriaal aan een doktersassistente moeten overhandigen en er mijn handtekening voor moeten zetten. Ook niet een prettig vooruitzicht.
Misschien is een algemene wormenkuur mogelijk, zonder recept? Tenslotte is hier ook Prozac zonder recept van de huisarts of therapeut te koop op iedere straathoek. Net als ieder ander paardenmiddel, tegen welke lichamelijke of geestelijke kwaal dan ook. De terroristen van het postkantoor hebben er hun handen vol aan. Viet Kieu (geëmigreerde Vietnamezen) en anderen met zakelijk instinct sturen dozen vol overjarige medicijnen via de post naar het goedgelovige Vietnam. Waar je beter wordt van iedere pil, als die maar een felle kleur en een indrukwekkend voorkomen heeft. De dames van het postkantoor openen gretig de dozen en klauwen naar willekeur door de strips en pillendozen. Even willekeurig worden wat medicijnen op een formulier geschreven, waarna zij hun voorname werk als douanier hebben verricht.
Of een wormenkuur deze censuur kon passeren, blijft de vraag. Misschien ben ik gewoon vet geworden en kan ik dat nog niet accepteren. Wellicht moet ik wat meer aan lichamelijke beweging doen. Dat zou mij niet verbazen. Maar nu even niet. Eerst nog even wachten op mijn terugkeer naar Nederland en het ijzige klimaat. Waar alles zoveel gemakkelijker is en inspanning niet direct leidt tot oververhitting.