Expats klagen steen en been over het amusementsgehalte van Saigon. ‘Er is niets anders te doen dan samen klitten in expat bars en zuipen.’
Tijdens mijn eerste weekeinde in Vietnam werd me dat verteld door een jonge medewerkster van het Engelse consulaat. In de kroeg, natuurlijk.
Na enkele maanden Saigon moet ik haar ongelijk geven. Er is vertier genoeg en dat hoeft niet altijd gepaard te gaan met het heffen van het glas. Er zijn bowlingcentra, musea, een dierentuin, zwembaden, tennisbanen, badmintonhallen, ijssalons, een operagebouw, markten en parken. Daarnaast zijn er nog vele kroegen en dancings, voor de avonden dat je je wilt amuseren met het observeren van verveelde Engelse meisjes.
Tijdens deze klitsessies wordt naast het innemen vooral gejammerd over de mentaliteit van de Vietnamezen. De dwarsliggende Vietnamese overheid en de achterlijkheid van het land in het algemeen. ‘Vietnamezen kunnen niets, doen alles maar half en zijn niet efficiënt.’
‘De Vietnamese overheid is er alleen op uit om buitenlanders geld uit de zakken te kloppen en stelt daar niets tegenover.’, zegt een ingevlogen manager. ‘Het land is vies, ongeorganiseerd en de wegen zijn waardeloos!’, stelt zijn drinkmaat vast. En zo gaat de klaagzang van het gezelschap nog even door …
‘Wat doe je dan hier?’, vraag ik mij vaak af. Niet hardop, anders zou ik mijn observatie maar verstoren. ‘Ben je hier voor het geld? Leek het je wel interessant staan op je cv om enkele jaren in een exotisch buitenland te werken? Had je romantische waanbeelden van een verblijf in een land in ontwikkeling?’
Veel klagers hadden vooraf geen idee wat zij van Vietnam en de Vietnamezen konden verwachten. Veel klagers begrijpen ook na een verblijf van maanden of jaren nog altijd niet hoe de Vietnamese cultuur in elkaar steekt. Niet omdat die zo ondoorzichtig en verhullend is, maar omdat die cultuur de expats geen barst interesseert. Zij stellen alleen belang in hun eigen ongenoegens en de tirades van hun klaagclub.
Werken en leven in Vietnam is voor een buitenlander niet gemakkelijk. De mentaliteit van de Vietnamese collega’s, buren en stadsgenoten is anders. Vanzelfsprekendheden van thuis kun je vaak overboord zetten en het klimaat vergt soms een hoge tol. Dat kun je ergerlijk en afschuwelijk vinden, maar ook interessant en verrijkend. Uiteindelijk hangt het oordeel over Vietnam niet af van het land en zijn mensen, maar van je eigen mentaliteit.
Deze confrontatie met hun eigen mentaliteit gaat sommige expats niet in de koude kleren zitten. Vermoeid en verveeld hijsen zij zich ieder weekeinde een stuk in de kraag en wachten passief op betere tijden.